Un tijdje trug wier bij de vrijwillegurs van ut museum unnen brief bezurgd. Die waar afkomstig van Jo en Johanna Lotens en ut waar un uitnodiging vur unne lunch. Hieronder kunde zien hoe tie dur uitzaag.
Bij de meste van ons pluugske waar dè blijkboar nie tege dovemansore gezeed want om un uur of kwart over ene ware dur hendig wa op komme dage. Ik geleuf dettur mar un stuk of drie nie ware vanwege ziekte of aander vurplichtinge. Rian van Ansfriettu ha smerregus bij de kapper geheurd dè Jo en Johanna diejen dag ok 58 joar getrouwd ware. En toen we ze doarmee fielisiteerde zin Johanna det tè toevallig zo uit kwaam. Mar es gu hullie wa langer kint dan wettu dè ut nie zomar toevallig is want ze dinke mestal overal over noa. Want viere deggu al vijtien jaor AOW trekt is ok viere degge tachtig jaor zeit geworre. Mar ut klinkt wa aanders en nie zu oud. Buite op de stoep zitte konde we nie want ut wèèjde wa te hard dus haan ze binne de gashèèrtjes aon gemakt en de taofels klur gezet. Dur wier begonne meej un bekske koffie ot thee mar ut moog ok al iets aanders zijn es gu wo. We haan allemoal un soort menuuke vur ons op taofel ligge waor ge uit kon kieze wa ge woot hebbe es lunch. Toe noa de bestelling ut ète wier gebrocht bleek dè un kupke soep un flinke grote kom soep waar. En ut lekker breuike laag op un groot vierkaant bord meej van alles dur op en dur aon. Egge alles op haat dan haan de meste van ons dur bukske lekker rond. Toen kwam Johanna zeggu dè iedereen ok nog un stuk appeltaart of aarbeievlaai bij de koffie kon krijge. Unne enkeling woagde zun eége daor nog aon mar die zate effe laoter al hendig te zuchte. Dur wier over van alles en nog wa geprut dur ons en aon een van de meskes die bediende wier gevraogd wa ze ammel aon ut “mukkelle” waar. Ut jong snapte dur niks van en vroeg wa dè waar. Ze kreeg te heure dè ut un driels woord waar vur striemele en wa dè waar wies zu ok nie. De klok waar allang drie uur vurbei toen dun urste van ons vertrok. Ik bin nie tot ut laotst gebleve mar ut waar al bekaant vier ure toen ik wegging. En ik dink dè de laotste plekkers nog wel wa laoter weg ware. Al meej al wer unnu hele mooje middag mi Jo en Johanna. Bedankt wor.
