Ieder jaar is er de dag voor koningsdag de zo geheten lintjesregen. Op voordracht van derden en na gedegen onderzoek worden op deze dag genomineerden verrast met een koninklijke onderscheiding. Dit jaar was ik een van hen. Als waardering voor het vrijwilligerswerk dat ik al jarenlang in het plaatselijke museum verricht.
Hoe heb ik deze dag beleefd. Volgens afspraak zou ik samen met een museum-collega al ‘s-morgens vroeg in het museum aanwezig zijn om voorbereidingen te treffen voor een groepsontvangst van zeker wel 30 personen. Wij hoefden er alleen maar voor te zorgen dat de museumruimten er spic&span zouden uitzien. Terwijl het koffiezetapparaat zijn dienst weigerde en nagekeken moesten worden door ons als experts, ging de voordeur open en werd ik geroepen om te komen.
In de deur stond de (loco)burgemeester met zijn ambtsketen om, gevolgd door een groot aantal genodigden. In een flits begreep ik wat de bedoeling was. Tegelijk werd ik zo overdonderd dat de emoties helemaal met mij aan de haal gingen. Daar stond ik dan. Tranen met tuiten rolden over mijn wangen, want al deze aandacht wilde ik helemaal niet.
Na tot bedaren te zijn gekomen nam de locoburgemeester het woord. Heette iedereen welkom en sprak vervolgens de traditionele woorden: het heeft zijne koninklijke hoogheid de koning behaagd om jou voor de bewezen verdiensten te benoemen tot lid in de orde van Oranje Nassau . Vervolgens werd de koninklijke onderscheiding opgespeld. Daar stond ik dan, nog niet bekomen van de schrik, met een koninklijke medaille op mijn werktrui gespeld. Terwijl koffie en gebak werd rondgedeeld, werd ik in de bloemetjes gezet en door de aanwezigen gefeliciteerd. Iedereen zat in dit complot behalve ik.
Thuisgekomen lekker onder de douche en een super feestelijke outfit opgezocht. Om half drie werd ik samen met de 12 andere gedecoreerden in de kerk verwacht. Waar de locoburgemeester in een korte persoonlijke speech voor iedereen de reden van het toekennen onderscheiding toelichtte en welke orde erbij hoorde. Na het officiële gedeelte volgde in het gemeentehuis een informele receptie waar onder het genot van een drankje en hapjes iedereen de gelegenheid had om de geridderden te komen feliciteren.
En dan naar huis waar inmiddels familie en bekenden waren gearriveerd om te delen in de feestvreugde. Terwijl daar bloemen, kaartjes en cadeautjes werden bezorgd. Telefoon en andere mediakanalen roodgloeiend stonden. Dat alles nog zeker enkele dagen aanhield.
Langzaamaan dringt het tot je door, dat hetgeen waar jij je al die jaren voor hebt ingezet toch op een heel bijzondere wijze in de schijnwerpers is komen te staan. En door enorm veel mensen is/wordt gewaardeerd. Een dag om nooit meer te vergeten!
