Toen ik achter munne computer kroop om di stukske te gaon schrijve heb ik un tijdje op munne kop zitte krabbe. Want wa vatte bij de kop om meej te beginne. Toevallig heurde ik toen onze minister president ut op de radio wèr es hebbe over normen en wèèrden. Toen gingen mun gedachten bekaant automatisch un jaor of vèrtig vijftig trug. Toen krege we die normen en wèèrden nog mi de paplepel ingegoten.
En dur waar ontzag en gezag. Es we aon ut voetballe ware en Koenders of Egberts zin dè we moeste stoppe dan deeje we dè gewoon. Tegen de mester of de onderwijzeres zinne we toen nog meneer of juffrouw en gin Jan of Sjaan. Kreeg de straf op school dan kon dur thuis ok nog ès flink van langs krijge want gè zo ut wel verdiend hebbe. Mar jao de tijde zijn veraanderd en we zulle mar blij zijn dè we al dè geleuter over de maatschappij nog mee kunne make.
Want ik dink wel es bij mun eèige : ut is toch un wonder dè iemand die vur de jaore vijftig of zestig gebore is nou nog lèèft. Volgens de theorieë van 2007 haan wij allang dood motte zijn. Want wij zate in auto’s zonder veiligheidsstuulekes, gordels en airbags. Ons ledikaante en ons speulgoed waar geschilderd mee verf waor lood en cadmium in zaat. Bij ons thuis stond bove aon die stèèl trap gin hekske.
Es ge ’s-naachts wakker wier dan konne oe aauw lui dè nie heure dur unne babyfoon en moeste flink brulle vur dè ze ut merkte. Flesse mee gevaorlijke stoffe en fleskes van dun dokter konde mee keinderhèndjes mekkelijk ope krijge. Poorte en deure ginge gewoon dicht en as ge dur mee oew vingers tusse zaat dan ware ze blauw, plat of kwijt. Achter op de fiets zate mee ouw kont op de pakkendrager en hielde oe èige vaast aon die grote vère van ut zaol.
Op un bromfiets haade nog ginne valhelm. Waoter dronke we uit de pomp of de kraon mar nie uit un fleske. Brood stond stijf van de conserveringsmiddelen en unne Bums waar nao twee wèke nog net zu vors es ut waar in de winkel van den bakker. Kleurstoffe bestonde toen ok al want zu rood, grun of gèèl es de limmenaode toen waar ziedum nou nie mèr. Un stukske kauwgom linde ’s-aovonds op ut nachtkastje (es dur dè al stond) of onder oew bed en de volgende merrege stookt ut wèr in oewe mond. Schoen haat oew bruur of zuster al aon gehad en oew fiets waar altijde te groot of te klèin. Gin versnellinge durrop en unne kapotte baand moeste zelf mar plekke want dè leerde ge van oew vaoder.
Nao school ginge we speule en ware vur ut èète wèr thuis. In de tussentijd wieze ze thuis nie waor we zate want we haan ginne gsm. Es we naor un vriendje ginge dan liepe we dur gewoon naor toe. Ge hoefde vanteveure nie te belle en ok gin afspraak te make. Wij ate ok al kuukskes en brood mee veul boter mar we wiere nie dik want we speulde buite en verbrukten den energie. Ge dronk uit dezelfde fles es oe vriendjes en we wiere nie ziek.
We haan gin playstation, nintendo, ginne eèige tillevisie mee 64 zenders, gin video, computer of internet. Wij ginge knikkere, reepe, buslopen en schrapgooje. We haan ok gin eèige kamer want wij sliepe mee drie, vier en soms meer op één kamer of op de zolder. Mar we haan wel vriende en vriendinne en dikwijls veul schik. De meste minse haan nie veul of heel weeinig mar iedereen waar wel tevreeje.
En dè tevreeje zijn mis ik aon den dag van vandaag toch wel. Vur ontspanning haan we in Driel ut voetballe, ut toneel of ge kon muziek gaon make bij de hermenie. Ik gaoj nao di nostalgisch gewaawel zun bietje un eeind make aon mun verhaol. Ik hoop dè un aontal van jullie di herkinne. En aon de vurral jongere lèzers zook wille zegge: ut is messchien wel wèr wa gezever over dieje goeje aawe tijd mar dinkt dur toch mar es over nao wa nouw eeigelluk ut beste is. En zo es zu in Driel zegge : huie wor.
Theo van Wanrooij
vrijwilliger Driels Museum